Tα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση ''ενηλικίωσης'' του παιδικού αθλητισμού. Ας εξηγήσω αυτόν τον όρο με ένα παράδειγμα: Πριν μέρες μίλησα με έναν γονέα, ο οποίος μου είπε πως έχει προσλάβει έναν επαγγελματία προπονητή να κάνει ατομικές προπονήσεις στην κόρη του. Πέρα από αυτό τις έδινε συμβουλές διατροφής και πρόγραμμα για ασκήσεις στο σπίτι, ενώ την προετοίμαζε και ψυχολογικά για το τι ακριβώς να περιμένει στο μέλλον της, το οποίο όπως περηφανευόταν θα είναι και λαμπρό. Α, ξέχασα μια λεπτομέρεια, η κόρη του είναι 8 χρονών...
Αυτός είναι ο κόσμος του αθλητισμού των νέων σήμερα. Και αυτό δεν είναι καθόλου ακραίο παράδειγμα. Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά στα διάφορα καμπ και τους γκουρού ή τα ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη της χώρας για τουρνουά. Έχουμε δει υπερβολικά ενθουσιώδεις γονείς σε παιχνίδια μπάσκετ νέων, να ουρλιάζουν σε διαιτητές και παιδιά. Ακούμε για τους μαθητές μέσης εκπαίδευσης να γοητεύονται από λόγια και υποσχέσεις για μια λαμπρή καριέρα, δημιουργώντας προσδοκίες μεγάλου μεγέθους τις οποίες ένας 11χρονος δεν μπορεί με τίποτα να διαχειριστεί.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά δεν φαίνεται να απολαμβάνουν τα σπορ όσο κάποτε. Πόσες φορές έχετε ακούσει την άποψη "Πίσω στη μέρες μου, τα παιδιά πήγαιναν έξω και έπαιζαν για διασκέδαση"; Μπορεί να είναι ένα βαρετό κλισέ πολλές φορές, αλλά επίσης είναι αλήθεια.
Οι αριθμοί είναι ξεκάθαροι. Ο νούμερο ένα λόγος που οι νέοι παρατούν τον αθλητισμό είναι ότι δεν διασκεδάζουν, ενώ το 70% παρατά τον αθλητισμό γύρω στην ηλικία των 13.
Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Όταν ένα παιδί σταματά να παίζει στον οργανωμένο αθλητισμό, χάνει κάτι περισσότερο από την ευκαιρία απλά να παίξει ένα παιχνίδι: Η συμμετοχή ενός παιδιού σε αθλητικές δραστηριότητες σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα οικογενειακής ικανοποίησης και βελτιωμένη σωματική και συναισθηματική υγεία, καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο και ποιότητα ζωής. Τα οποία είναι και τα πιο βασικά, καθώς τα παιδιά αναπτύσσουν και άλλες ικανότητες τις οποίες τις έχουμε ήδη πει σε άλλα κείμενα.
Φαίνονται πολύ σπουδαία όλα αυτά. Έτσι δεν είναι; Τι πάει λάθος οπότε με την προπόνηση των νέων και πως μπορούμε να το αλλάξουμε;
Κάποιοι παράγοντες είναι:
- Υπερβολική εμπλοκή των γονέων.
- Κακοί προπονητές ( 25% των παιδιών περίπου παρατούν τον αθλητισμό λόγο κακών σχέσεων με τον προπονητή τους)
- Κακή νοοτροπία ( Παίζω για την Νίκη)
- Ειδίκευση και κάψιμο αθλητών.
- Ψεύτικες ευκαιρίες και προσδοκίες ( Πολλοί προπονητές και γονείς μπερδεύουν την σωματική ωριμότητα με το ταλέντο)
Τι μπορεί να γίνει;
Τα καλά νέα είναι πως αν και τα νούμερα είναι τρομακτικά η κατάσταση μπορεί να ελεγχθεί. Υπάρχουν πολλές προτεινόμενες λύσεις, οι οποίες τελικά συγκλίνουν σε ένα κεντρικό σημείο: τον παράγοντα διασκέδασης. Για τα μικρά παιδιά, το απόλυτο και πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι περνούν καλά, αν δεν το κάνουν, θα εγκαταλείψουν την δραστηριότητα τους μόλις τους αφήσουν οι γονείς τους.
Γονείς
Μια πολύ απλή λύση είναι να αντιμετωπίζεται την αθλητική δραστηριότητα των παιδιών σας όπως το σχολείο. Δεν εμφανίζεστε εκεί κάθε μέρα μέσα στην τάξη να φωνάζετε γιατί κάνουν τα παιδιά αυτές τις ασκήσεις και γιατί πήρε το παιδί κακό βαθμό ή με ποιον κάθεται στο θρανίο και σε ποια σειρά. Μιλήστε τους ήρεμα, μην τους κάνετε κήρυγμα στο αυτοκίνητο και μην φέρνετε τα παιδιά σε δύσκολη θέση. Στη συνέχεια, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, εάν έχουν επιτυχία, είναι σημαντικό να προσπαθήσετε να διαχωρίσετε τον εαυτό σας από τη διαδικασία ως γονέας. Δεν χρειάζεται να μεθούν οι γονείς από την επιτυχία και το ταλέντο των παιδιών τους.
Προπονητές
Το νούμερο ένα εδώ είναι η θετική αντιμετώπιση και ανατροφοδότηση των παιδιών. Στεκόμαστε πάντα στα θετικά και αυτά είναι που θέλουμε να προβάλουμε. Δεν είναι όλοι τέλειοι αθλητές αλλά ξέρετε κάτι; Δεν ήρθαν για να γίνουν αθλητές. Πολλές φορές οι προπονητές ξεχνούν πως τα παιδιά δεν έρχονται στην προπόνηση μόνο για να κάνουν ασκήσεις αλλά θέλουν και να παίξουν. Οπότε θα πρέπει οι προπονητές να έχουν αυτήν την ισορροπία και στις ασκήσεις αλλά και στην συμπεριφορά τους. Φυσικά, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, πρέπει να αναπτύξουν μια προσπάθεια για αριστεία. Και οι προπονητές θέλουν να κερδίσουν. Αυτό είναι φυσιολογικό. Απλώς η εστίαση πρέπει να μείνει στην ανάπτυξη παικτών και όχι στη νίκη.
Διοικήσεις και ομοσπονδίες
Οι γονείς και οι προπονητές παίζουν καθοριστικό ρόλο, αλλά οι ομοσπονδίες και οι διοργανώτριες αρχές των αθλημάτων των νέων μπορούν να δημιουργήσουν συστημική αλλαγή. Σε τελική ανάλυση, ένας προπονητής μπορεί να επηρεάσει 10 ή 12 παιδιά. ένας διαχειριστής μπορεί να δημιουργήσει μια κουλτούρα που βασίζεται στην ανάπτυξη και όχι στον ανταγωνισμό. Όπως λέει και μια παροιμία το ψάρι βρωμάει απ΄ το κεφάλι. Αυτό μεταφέρεται στη συνέχεια και στους προπονητές. Όσο υπάρχουν στα πρωταθλήματα παίδων βαθμολογίες είναι δύσκολο να φύγει τελείως από το μυαλό του οποιοδήποτε προπονητή και η νίκη. Ας προσπαθήσουμε όλοι να περάσει κάποιο άλλο σύστημα ανταμοιβής. Εδώ υπάρχει μια άλλη δικαιολογία που λέει πως μπορούμε να μετρήσουμε αλλιώς και να καθορίσουμε τον νικητή. Η απάντηση είναι μια. Πρέπει να βρούμε.
Εν κατακλείδι είναι πολύ εύκολο να λέμε όλοι ότι η ομάδα μας πάει μια χαρά και όλα είναι καλά. Σε πρόσφατο σεμινάριο ομοσπονδίας της χώρας μας, όλοι απαντούσαν με αυτόν τον τρόπο. Ενώ ο στόχος της μικρής αυτής εκπαίδευσης ήταν να πάμε το άθλημα ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα μπροστά από που; Αφού όλα είναι τέλεια, έτσι λένε όλοι. Και τι σημαίνει ένα βήμα μπροστά; Πως θα ξέρουμε σε τρία χρόνια ότι πήγαμε μπροστά και δεν μείναμε στάσιμοι ή πήγαμε πίσω; Πως μπορούμε να θέσουμε κανόνες σε κάτι μη μετρήσιμο και να το κατηγοριοποιήσουμε ώστε να ξέρουμε την αφετηρία αλλά και τους στόχους μας;; Δεν πήρα απαντήσεις.. Ίσως γιατί η σχολή αυτή έγινε απλά γιατί έπρεπε να γίνει, ίσως γιατί για κάποιους είναι απλά μια δουλεία, ίσως γιατί όλα είναι τέλεια...
Νίκος Βράντσης
0 Σχόλια