Ανέκαθεν έβλεπα την προπονητική ως κάτι ανταγωνιστικό. Ότι σκοπός είναι να κερδίζει η ομάδα και να κερδίζω τίτλους. Και μετά συνειδητοποιείς ότι είναι πολλά παραπάνω. Χαίρεσαι να βλέπεις νεαρούς να μεγαλώνουν. Τους βλέπεις να ωριμάζουν, να βελτιώνονται ως αθλητές και ως άνθρωποι. Νιώθεις ότι έχεις μερίδιο σε αυτό. Όταν ξεκίνησα μου έδωσαν μια πολύ λάθος συμβουλή. "Μην δεθείς πολύ μαζί τους". Αυτή ήταν μια άθλια συμβουλή. Ναι να δεθείς μαζί τους. Το λένε επειδή θα σε πληγώσουν. Κάποιοι ίσως ναι. Και τι έγινε? Δουλειά σου είναι να τους κοουτσάρεις, να τους κάνεις καλύτερους παίχτες, ανθρώπους και συμπαίκτες. Να τους διδάξεις να είναι σκληροί και συμπονετικοί. Να ξέρουν να κερδίζουν αλλά και να χάνουν. Όσο είναι εφικτό αυτό. Δεν το γνωρίζω ακόμα. Ο αθλητισμός σου διδάσκει την ζωή. Και τους λέω: "Δεν θα σου μάθω ποιος είσαι, θα σου μάθω ποιος πρέπει να γίνεις".
0 Σχόλια