Αυτή είναι η φράση που λέω κάθε φορά κλείνοντας την ημερήσια προπόνηση και δίνοντας ραντεβού για την επόμενη. Μια φράση που έχει μείνει χαραγμένη στα παιδιά και όσο ωριμάζει μέσα τους τόσο περισσότερο θέλουν και τα προκαλεί να συμμετάσχουν. Προπόνηση στο χιόνι, προπόνηση στην βροχή... Μέχρι εκεί βέβαια που είναι δυνατόν να γίνει. Πλέον είμαστε κλειστά αλλά σε λίγο καιρό θα επιστρέψουμε. Αν είμαστε τυχεροί θα έχουμε την δυνατότητα να ξανακάνουμε προπόνηση σε αυτές τις συνθήκες.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πώς όταν βρέχει το ποδόσφαιρο δεν σταματά και προφανώς δεν συνεχίζεται σε αίθουσες μπάσκετ ή γυμναστήρια σχολείων. Το ποδόσφαιρο παίζεται στο γήπεδο. Αν δεν γίνεται αυτό πάμε μέσα για θεωρία. Αλήθεια πόσες ακαδημίες στην χώρα μας έχουν αυτήν την αρχή? Κλείνω αυτη την παράγραφο με μια φράση από τον μικρό Αλέξη, πέρσι τον χειμώνα.. Χιόνιζε και το γύρω γύρω από το καθαρισμένο γήπεδο ήταν όλα άσπρα. Προχωρώντας προς εμένα λοιπόν, σήκωσε τα χέρια του και φώναξε: Προπονητή? Αυτή είναι ζωή...
Νίκος Βράντσης
0 Σχόλια