Σύμφωνα με έρευνα της National Alliance for Youth Sports, περίπου το 70% των παιδιών στις ΗΠΑ σταματάνε τα οργανωμένα αθλήματα στην ηλικία των 13 ετών, επειδή αυτά παύουν να είναι ψυχαγωγικά. Στη χώρα μας, αν και δεν υπάρχουν πρόσφατα στοιχεία, από την πράξη υπολογίζεται ότι το ποσοστό είναι ίσο ή λίγο μεγαλύτερο.
Τα παιδιά σταματάνε τον αθλητισμό επειδή απλά σταματάνε να διασκεδάζουν. Είναι γεγονός ότι πολλές αθλητικές δραστηριότητες δε σχεδιάζονται για να είναι ψυχαγωγικές. Το σύστημα των αθλημάτων, όπως αυτό λειτουργεί στα σχολεία και σε πολλούς συλλόγους ίσως είναι λάθος. Δυστυχώς, δεν υποστηρίζονται όλα τα παιδιά το ίδιο.
Οι αθλητικές δραστηριότητες δεν είναι ψυχαγωγικές επειδή δεν είναι σχεδιασμένες για αυτό το σκοπό. Καθώς τα παιδιά πλησιάζουν στο γυμνάσιο, το σύστημα του αθλητισμού για τη νεολαία είναι προσανατολισμένο προς την ικανοποίηση των αναγκών των πιο ανταγωνιστικών φορέων (ομοσπονδίες, σχολικός αθλητισμός, ομάδες).
Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα από τα παιδιά που σταματάνε στα 13 είναι αυτά που δεν τα καταφέρνουν στη σχολική φυσική αγωγή, ή αυτά που δε συμμετέχουν σε κάποια σχολική ομάδα. Το αθλητικό σύστημα δεν υποστηρίζει πλέον τα μεγαλύτερα παιδιά που αθλούνται για διασκέδαση. Ταυτόχρονα, η πίεση των γονέων για νίκη δημιουργεί στα παιδιά στρες και άγχος. Αν δουν οι γονείς ότι το παιδί τους δε διαπρέπει σε ένα άθλημα, το απομακρύνουν από τον αθλητισμό, ενώ ψάχνουν άλλους τομείς, όπως τη μουσική ή τα καλλιτεχνικά, νομίζοντας ότι εκεί ενδεχομένως να είναι η κλίση του παιδιού τους. Για τη μειοψηφία των παιδιών που ασχολούνται με ένα άθλημα σε υψηλό επίπεδο, η ιδέα της εγκατάλειψης του αθλήματος στο γυμνάσιο είναι μάλλον αδιανόητη. Αλλά για όλους τους άλλους, υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες παιχνιδιού και διασκέδασης, σε ένα ανταγωνιστικό, άκρως γνωσιοκεντρικό και μη αναπτυξιακό σχολικό περιβάλλον.
Υπάρχει σαφής ώθηση από την κοινωνία μας για τα παιδιά να εξειδικεύονται και να επιτύχουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Όλο και περισσότερο τα παιδιά πιέζονται να ανακαλύψουν την κλίση τους και να υπερέχουν σε αυτόν τον τομέα (είτε πρόκειται για τη μουσική, τις τέχνες, τον αθλητισμό, κλπ). Η πρώιμη όμως εξειδίκευση σε ένα άθλημα είναι επιβλαβής για τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών. Και φυσικά στην ηλικία των 13 ετών ξεκινάνε και αυξημένες σχολικές υποχρεώσεις του παιδιού. Έτσι, τα παιδιά πιέζονται ακόμα περισσότερο να βρούνε την κλίση τους, την κατεύθυνση τους, και έτσι δεν έχουν χρόνο να διασκεδάσουν, όπως διασκέδαζαν στο Δημοτικό.
Επιπλέον, στην ηλικία αυτή διενεργούνται μεγάλες αλλαγές στον ψυχισμό των παιδιών, αλλαγές που μπορεί να συμβάλλουν σε αποφάσεις σχετικά με τη συμμετοχή τους σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, όπως αυτά που προσφέρει μερικές φορές ο αθλητισμός. Οι προ-έφηβοι συχνά έχουν αλλαγές στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά τους, όπως μειωμένη ή αυξημένη αυτοπεποίθηση, απότομες αλλαγές στη διάθεση και επιπολαιότητα. Οι αλλαγές αυτές, σε συνδυασμό με το φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον, μπορούν να συμβάλλουν στην διακοπή του αθλητισμού.
Αναμφισβήτητα, ένα αθλητικό σύστημα που έχει οικοδομηθεί για την ανεύρεση ταλέντων και τον αγωνιστικό αθλητισμό, αφήνει την πλειονότητα των παιδιών απ΄ έξω. Δηλαδή ο αθλητισμός είναι για λίγους και καλούς. Βεβαίως, τα αποτελέσματα ενός τέτοιου συστήματος τα βλέπουμε καθημερινά. Η παιδική παχυσρκία αυξάνεται, η φαρμακευτική δαπάνη είναι αρκετά υψηλή, ενώ η υγειονομική περίθαλψη μέσω των ασφαλιστικών ταμείων είναι στα επίπεδα που γνωρίζουμε όλοι. Η τάση αυτή κοστίζει ακριβά όχι μόνο εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που πολλοί υποκινητικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν, αλλά και εξαιτίας των χαμένων ημερών εργασίας και της χαμένης παραγωγικότητας.
Γιατί λοιπόν το 70% των παιδιών σταματούν τις οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες στην ηλικία των 13 ετών; Tι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;
Η απάντηση είναι ότι το σύστημα του αθλητισμού στα σχολεία, αλλά και σε πολλούς συλλόγους, δεν είναι σχεδιασμένο για αυτά.
Θα πρέπει λοιπόν να σχεδιαστούν νέα συστήματα, περισσότερο ψυχαγωγικά, που να δίνουν ίσες ευκαιρίες άθλησης σε όλα τα παιδιά. Ο σκοπός θα πρέπει να είναι η υιοθέτηση της δια βίου άσκησης από τα παιδιά. Έτσι θα πρέπει να κρίνεται η επιτυχία ενός σχολικού ή συλλογικού προγράμματος γυμναστικής. Και για να γίνει αυτό, τα προγράμματα θα πρέπει να είναι πάνω απ΄ όλα ψυχαγωγικά.
0 Σχόλια