Αυτές τις ημέρες υπάρχει χρόνος να δεις πράγματα στο ίντερνετ και μιας και το lockdown δεν το επιτρέπει, να κάνεις και ταξίδια μέσα από την εικόνα. Ψάχνοντας λοιπόν, σε αρκετές χώρες βλέπεις το πόσο πολύ λατρεύουν τα πάρκα, την εξοχή, το πράσινο. Τα συντηρούν, τα προσέχουν και καθημερινά είναι γεμάτα ζωή. Από παιδιά μέχρι ενήλικες που παίζουν, πάνε απλά μια βόλτα ή τρέχουν και στα παγκάκια παππούδες και γιαγιάδες που απολαμβάνουν το τοπίο και τον καθαρό αέρα.
Στη χώρα μας υπήρξε κάποτε η τάση να εξαφανιστεί κάθε χώρος πρασίνου γιατί πρακτικά στα σχέδια υπήρχε κάτι άλλο. Δεν χωρούσαν σε κανενός το πλάνο βλέπεται. Γιατί κάποιοι είναι ανίκανοι ώστε να σκεφτούν για μακροπρόθεσμα οφέλη της υγείας, χωρίς κάπου στην εξίσωση να μην υπάρχει το χρήμα. Σε πιάνει μια οργή και ταυτόχρονα μια θλίψη για όλο αυτό. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου το κλίμα μας είναι καλύτερο από το 95% των υπολοίπων χωρών του κόσμου, για να μην πω παραπάνω, εμείς δεν επενδύσαμε σε αυτό.
Είναι δυσκολο άλλωστε να πείσεις κάποιον, πόσο μάλλον το κράτος να δώσει χρήματα για κάτι που απλά προσφέρει γαλήνη. Πρακτικά μόνο για τις παραλίες μας επενδύσαμε. Πως; Τι γεμίσαμε ομπρέλες και ξαπλώστρες. Και το κάναμε τόσο ακραία, και τόσο ξεδιάντροπα, λες και η θάλασσα ή οι παραλίες ανήκουν σε κάποιον. Βάλαμε πορτιέρη και διώξαμε όποιον απλά ήθελε να κάνει μια βουτιά αν δεν πλήρωνε είσοδο.
Πάμε στα δικά μας τώρα. Πάρκα = χώροι αναψυχής = άθληση! Αυτά πήγαιναν, πάνε και θα πάνε πάντα παρέα. Γιατί η άθληση είναι παιχνίδι. Όταν δεν υπάρχουν πάρκα, δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, δεν υπάρχει χώρος για παιχνίδι, ο αθλητισμός αργοσβήνει. Αν αφήσεις ένα παιδί ή περισσότερα σε ένα πάρκο θα ανακαλύψουν 10 παιχνίδια να παίξουν. Θα τρέξει, θα γελάσει, θα ξαπλώσει, θα κάνει στόχους και θα τους γκρεμίσει, θα κάνει τερματάκια και ρίξει ότι βρει για να σκοράρει. Όταν τα παιδιά δεν μάθουν να παίζουν, είναι πολύ δύσκολη η ένταξη τους στον οργανωμένο αθλητισμό. Είναι δύσκολη όχι απλά γιατί δεν θα αποδίδουν, αλλά κυρίως επειδή δεν τα ενδιαφέρει. Είναι αλυσίδα όλα!
Δυστυχώς, η σύγχρονη τάση της κοινωνίας, μας οδηγεί συνεχώς σε κλειστούς χώρους. Τους οποίους δεν κατακρίνουμε, αλλά είναι λάθος να είναι ο μονόδρομος μας. Εκπαίδευση σε κλειστούς χώρους, δουλειά σε κλειστούς χώρους, διασκέδαση και ψυχαγωγία σε κλειστούς χώρους.
Έχουμε πετάξει έξω από την ζωή μας τον ελεύθερο, ανοιχτό χώρο. Τον έχουμε αποβάλει γιατί δεν είναι διαθέσιμος. Γιατί δεν βόλευε να υπάρχει. Σε μεγάλες πόλεις επειδή δεν υπήρχε "χώρος", σε μικρότερες επειδή "οι μεγάλοι" της πόλης έκαναν γήπεδα και παιδικές χαρές δικές τους. Πως ο δήμος θα κάνει δημοτικές και γήπεδα; Δεν γίνεται.
Εν κατακλείδι, όταν τα παιδιά δεν έχουν κίνητρα από μέσα τους για άθληση και παιχνίδι προς όλες τις κατευθύνσεις, τότε δεν θα έχουν ενδιαφέρον ούτε να παίξουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ και να συμμετάσχουν στον οργανωμένο αθλητισμό. Είναι αλυσίδα όλα αυτά το ξαναλέω!! Γράψαμε για τα παιδιά και τους λόγους που εγκαταλείπουν την άθληση στα 13 τους χρόνια. Μετά τον κορονοιό κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η πορεία της άθλησης σχετικά με τους νέους. Σίγουρα δεν υπάρχει αισιοδοξία.
Αν ισχύει, πως τα προβλήματα τα χτυπάς στην ρίζα τους αν θες να τα αντιμετωπίσεις, τότε εμείς γιατί ακόμα κλαδεύουμε και δυναμώνουμε το δέντρο;
0 Σχόλια