Tι μεθόδους χρησιμοποιούν οι προπονητές για την βελτίωση τους;

 

Οι προπονητές γνωρίζουν συνήθως πολλά για το άθλημά τους και έχουν καλή γνώση του πώς να βοηθήσουν τους αθλητές τους να γίνουν καλύτεροι. Είναι απαραίτητο να έχουν βαθιά κατανόηση μιας ποικιλίας επιστημονικών κλάδων που επηρεάζουν την αθλητική απόδοση. 

Κανείς δεν κερδίζει τυχαία έναν αγώνα ή τον σεβασμό των συνεργατών και των παικτών του, εάν δεν είναι σπουδαίος ειδικός στον τομέας του. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ λίγα για το πώς οι προπονητές αποκτούν τις άκρως εξειδικευμένες πρακτικές γνώσεις τους. 

Η παρακάτω έρευνα μελετά το ποιες μεθόδους προτιμούν οι προπονητές για να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους και γιατί. 

 Σε αυτή τη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Sports Sciences το 2016, οι προπονητές ρωτήθηκαν για τη χρησιμότητα της κατάρτισης για την επαγγελματική τους ανάπτυξη μέσω:

•  Της επίσημης εκπαίδευσης (μαθήματα κατάρτισης προπονητών και δραστηριότητες κατάρτισης από το Πανεπιστήμιο ή τις ομοσπονδίες),
• Μη τυπικής εκπαίδευσης (εργαστήρια / κλινικές, συνέδρια, σεμινάρια και ανταλλαγές απόψεων με άλλους προπονητές),
• Και άτυπης εκπαίδευσης (Διαδίκτυο: κοινωνικός διάμεσος, ιστοσελίδες ή YouTube, πρακτική εμπειρία: εμπειρία ως προπονητής, προβληματισμός, ανάγνωση: βιβλία / περιοδικά, ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις). 

Το δείγμα αποτελούνταν από 320 άνδρες και γυναίκες προπονητές (289 άνδρες και 31 γυναίκες) με διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας και ικανοτήτων, από 26 διαφορετικές χώρες και 30 διαφορετικά αθλήματα. Οι πιο αντιπροσωπευόμενες κατηγορίες ήταν το ποδόσφαιρο (n = 141), το ράγκμπι (n = 45) και το μπάσκετ (n = 11). Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά:

1. Μόνο το 2% των ερωτηθέντων προπονητών επιλέγουν την επίσημη εκπαίδευση ως προτιμώμενο μέσο κατάρτισης.
2. Μόνο το 5% δηλώνουν ότι προτιμούν την άτυπη εκπαίδευση.
3. Η συντριπτική πλειοψηφία (93%) επιλέγει την άτυπη εκπαίδευση ως μέσο αυτο-βελτίωσης.

Μέσα σε αυτήν την τελευταία ομάδα, οι προπονητές επισημαίνουν ότι η συζήτηση μεταξύ ομότιμων είναι η καλύτερη πηγή για βελτίωση ως προπονητής (42% των απαντήσεων). Αυτό ακολουθείται από άλλες μεθόδους όπως ανάγνωση βιβλίων (12%), μελέτη του πώς λειτουργούν άλλοι προπονητές (11%), σερφάρισμα στο διαδίκτυο, κοινωνικά μέσα ή YouTube (11%), πρακτική εμπειρία (5%), έχοντας προπονητή που ενεργεί σαν μέντορας (3%) και, τέλος, διαβούλευση με ακαδημαϊκά περιοδικά (2%).

Όταν ρωτήθηκαν για τους λόγους για τους οποίους προτιμούν τη μια ή την άλλη μέθοδο, ο κύριος λόγος που επεσήμαναν ήταν η ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με άλλους προπονητές (27,6%), την ποιότητα των πληροφοριών (24,1%), την ευκολία για πρόσβαση στις πληροφορίες και το κόστος της (19,3%), ότι είναι πρακτική και βασίζεται στην πρακτική (18,7%) και ότι είναι καινοτόμο για τη βελτίωση νέων ιδεών (10,3%).

Τέλος, το 66% των προπονητών πιστεύουν ότι η παιδαγωγική είναι χρήσιμη για την εκπαίδευση τους (για παράδειγμα μεθοδολογία εκπαίδευσης, επικοινωνιακές δεξιότητες, παιδαγωγική, ψυχολογία, ανάλυση επιδόσεων ή καινοτόμες τεχνολογίες), 14% θεωρούν τη συγκεκριμένη γνώση του αθλήματος τους (τεχνική και τακτική), 12 % θεωρούν τις πτυχές που συνδέονται με την ανάπτυξη τους και 8% θεωρούν τις γνώσεις ψυχολογίας, φυσιολογίας και βιομηχανικής..

Πηγή:

1 Stoszkowski, J. y Collins, D. (2016) Sources, topics and use of knowledge by coaches. Journal of Sports Sciences, 34(9):794-802.