Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες! Το εφαρμόζουμε ή όχι;

 Μήπως ήρθε η ώρα να εφαρμόσουμε το ρητό " τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες"; 

Αυτή είναι η πιο κλισέ και δεδομένη φράση που θα ακούσεις σε οποιαδήποτε ομιλία γίνεται για τον αναπτυξιακό αθλητισμό. Υποστηρίζουμε όμως τα λόγια αυτά με πράξεις; Τηρούμε τα λόγια μας; και αν ναι με ποιον ακριβώς τρόπο; 

Σίγουρα είναι πολύ σημαντική η διάθεση και η προσέγγιση, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι με την ίδια οπτική όπως αυτής των ανδρών, ιδιαίτερα στις ηλικίες του δημοτικού. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει όντως διαφορετική προσέγγιση ή μήπως όχι; Πως ορίζεται η διαφορετική αυτή στάση; Έχει να κάνει με τις λέξεις; τον τόνο της φωνής; την επιμονή σε κάτι που δεν πάει σωστά; την επιλογή των ασκήσεων; 

Προπόνηση| Με την τεχνολογία και το διαδίκτυο πλέον μπορείς να δεις προπονήσεις από όποια ομάδα θες σε όλον τον κόσμο. Από παιδικό, μέχρι εφηβικό και ανδρικό. Θα δεις ασκήσεις ενδυνάμωσης, ταχύτητας, τεχνικής, τακτικής, παιχνίδια και χαλαρές στιγμές. Κάποια πράγματα είναι δεδομένο ότι πρέπει να γίνουν όπως η εκμάθηση της πάσας ή της σωστής τεχνικής στο σουτ. Από εκεί και πέρα έχουμε το άθλημα που είναι κοινό και πρακτικά, πέρα από την πολύ λεπτομέρεια, την ακρίβεια στην εκτέλεση και την ταχύτητα, οι προπονήσεις μοιάζουν. Δεν είναι δυνατόν όμως να έχουμε προπονητές που ουρλιάζουν και κρατούν τα παιδιά στην προπόνηση και μια ώρα παραπάνω γιατί δεν μπορούν να εμπεδώσουν ένα σύστημα. Ή σε παιδιά Α' και Β' τάξης δημοτικού να μην υπάρχει ούτε ένα παιχνίδι στην προπόνηση τους. 

Πρωταθλήματα| Εδώ μιλάμε για την ναυαρχίδα του πόσο δεν δίνουμε καμιά ουσία στην φράση που αναφέραμε επάνω. "Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες" αλλα παίζουν στα πρωταθλήματα τα οποία είναι κομμένα και ραμμένα πάνω στα πρωταθλήματα των ενήλικων. Για να προλάβουμε αντιδράσεις, δεν λέμε να μπούν 8 τέρματα, να παίζουν 15χ15 και να γίνουν τα γήπεδα κυκλικά. Αναφερόμαστε στον τρόπο διοργάνωσης.

 Ένα απλό παράδειγμα: Τα παιδιά θέλουν να παίζουν και σε κάθε αγώνα, όποιος είναι μεσα και έξω από το γήπεδο ακούει πάντα το εξής: Κύριε, να μπω;; Πότε θα παίξω; Αν μια ομάδα λοιπόν κ12 στο ποδόσφαιρο έχει 24 ποδοσφαιριστές και ο αγώνας είναι 9 εναντίον 9, πόσο χρόνο συμμετοχής θα έχει κάθε παιδί στον αγώνα; Επίσης, κάτι που όσοι είναι έξω δεν θα καταλάβουν είναι πως ο αγώνας ναι δεν έχει σκοπό την νίκη αλλά ο προπονητής κρίνει το πόσο και ποια παιδία θα παίξουν. Δεν μετρά η νίκη αλλά υπάρχουν απαιτήσεις, δυσκολίες και συνθήκες που αλλάζουν τα δεδομένα. Ένας ακόμα παράγοντας είναι ότι κάποια παιδιά δεν είναι έτοιμα όσο άλλα και τέλος πολλοί προπονητές δίνουν περισσότερο χρόνο σε όσους πηγαίνουν στην προπόνηση. 

Πάμε όμως στην ουσία. Ένας αγώνας κάθε σαββατοκύριακο όπως στο ανδρικό δεν βοηθά ούτε τα παιδιά ούτε τους προπονητές που αισθάνονται άσχημα για την συμμετοχή των παιδιών πολλές φορές, ούτε τους γονείς που δεν βλέπουν το παιδί τους να παίζει. Πρόταση μας τα πρωταθλήματα να είναι περισσότερο τουρνουά! Δηλαδή αγώνες ανά δύο Σαββατοκύριακα με τρεις ομάδες σε κάθε γήπεδο, ώστε να έχουμε τουλάχιστον δύο αγώνες για την κάθε ομάδα. Έτσι, μαγικά το πρόβλημα αυτό, που απορίας άξιο είναι ότι δεν το γνωρίζει κανείς, λύνεται. Έτσι θα έχουν χρόνο συμμετοχής όλοι και όταν λέμε χρόνο συμμετοχής δεν εννοούμε απλά 5 λεπτά. Αυτό οδηγεί τα παιδιά εκτός γηπέδων, όχι αν δεν ξέρουν να δώσουν μια καλή πάσα. Ένα απλό παράδειγμα αναφέραμε. 

Αποτελεί προσωπική μεγάλη μου απορία λοιπόν αν όντως ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η φράση και δεν την βάζουμε απλά μέσα σε κάθε συζήτηση που αφορά το αναπτυξιακό αθλητισμό. Είναι επίσης μεγάλη η απορία μου αν υπάρχουν προτάσεις να αλλάξει κάτι στα πρωταθλήματα. Πέρα από την υπέροχη ιδέα για πρωτάθλημα ΕΠΣ με 12 χρόνων παιδιά. Αλλά αυτοί μας διοικούν. 

Η κοινωνία, η ζωή, η τεχνολογία και το ποδόσφαιρο αλλάζουν κάθε χρόνο. Επίσης αλλάζει και το ποσοστό των παιδιών που είναι εκτός Αθλητισμού κάθε χρόνο με αρνητικό πρόσημο. Ας αλλάξουμε λοιπόν, την νοοτροπία μας χθες, γιατί ο χρόνος πέρασε.