- Παιδιά, το Σάββατο παίζουμε αγώνα!
- Κύριε εγώ δεν μπορώ να έρθω γιατί έχω αγώνες τένις ( πινκ πονκ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο κτλ.. )
- Επομένως Γιαννάκη προτιμάς το τένις από το ποδόσφαιρο;
- Όχι κύριε, απλά ο μπαμπάς μου... και δεν ξέρω, απλά παίζουμε αγώνα και πρέπει να πάω εκεί. Εγώ θέλω να έρθω, αλλά....
- Εντάξει λοιπόν...
(Τυχαία η επιλογή των σπορ)
Πόσες φορές στην διάρκεια των προπονήσεων σε μια σεζόν έχει παρουσιαστεί στην ακαδημία σας το παραπάνω φαινόμενο; Θεωρούμε πολλές! Εκείνη την στιγμή που το παιδί χωρίς να φταίει νιώθει ότι μπαίνει ανάμεσα σε δύο σπορ, προπονητές, ομάδες, θέλω και γονείς, που όλοι μαζί τον τραβούν, ο καθένας προς την πλευρά του. Ρώτησε κανείς το παιδί όμως τι πραγματικά θέλει να κάνει το Σάββατο; Όχι μόνο σε ποιόν αγώνα θα κατέβει αλλά και αν θέλει να παίξει.
Γιατί τα παιδιά παρατούν τον αθλητισμό κατά 70% στο γυμνάσιο; Ένας λόγος είναι και αυτός. Επειδή τότε νιώθουν την δύναμη να πουν όχι στους γονείς τους, στους προπονητές τους και σε όλους που τους προκαλούν πίεση, και διαλέγουν απλά την ηρεμία τους. Ναι ο αθλητισμός γενικά προσφέρει γαλήνη, στην περίπτωση τους όμως όχι!
Είναι λάθος από τους γονείς να πιέζουν τα παιδιά τους σε επιλογές που δεν θέλουν και είναι έγκλημα από τους προπονητές να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν άσχημα και ότι είναι υποχρεωμένα να διαλέξουν. Προσέξτε την αμηχανία τους όταν τους λέτε, αν διαλέγουν ποδόσφαιρο αντί μπασκετ, τένις αντί πινκ πονκ και πάει λέγοντας. Απλά δείτε τα μάτια τους και την στάση του σώματος τους. Εκείνη την στιγμή να ξέρετε τους δίνετε ένα δυνατό χτύπημα. Όπως όταν είμασταν παιδιά που μας ρωτούσαν ποιον αγαπάς περισσότερο; Τον μπαμπά ή την μαμα; Πόσο ανόητη ερώτηση..
Ο αθλητισμός πάνω από όλα είναι ένα υγιές περιβάλλον για όλα τα παιδιά. Η διαφορές και οι κόντρες προσωπικού επιπέδου θα πρέπει να παραλείπουν. Επομένως, όποιος βάζει τα παιδιά στην μέση αυτής της "μάχης" είναι ο πρώτος που πρέπει να πάει σπίτι του...
0 Σχόλια