Κάναμε μια βόλτα στα γήπεδα των αναπτυξιακών ηλικιών το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Από πολύ όμορφες αναμετρήσεις και δυνατές στιγμές μέχρι αδικίες, φωνές και φασαρίες. Πάνω κάτω μία κλασική εικόνα θα λέγαμε...
Ας σχολιάσουμε λίγο παραπάνω κάποια πράγματα.
1) Ομάδες: Δώστε χρόνο συμμετοχής σε όλα τα παιδιά. Λίγο ή πολύ ανάλογα και τι έχετε θέσει ως κριτήριο. Μην αφήνετε παιδιά στον πάγκο σε όλο το παιχνίδι και πόσο μάλλον "εκτός αποστολής".
2) Καταλαβαίνουμε πως κάποιες ομάδες έχουν λιγότερα παιδιά από άλλες οπότε πατούν λίγο και τους κανόνες παιχνιδιού βάζοντας και κανένα μεγαλύτερο παιδί στο γήπεδο. Το να παίζουν όμως αποκλειστικά παιδιά άλλης ηλικιακής κατηγορίας σε μικρότερη κατηγορία ενώ στον πάγκο υπάρχουν παιδιά στα σωστά κριτήρια, είναι απλά απαράδεκτο και πρέπει να υπάρχουν ποινές. Ναι το αποτέλεσμα σε έναν αγώνα μικρή σημασία έχει, τα συναισθήματα των παιδιών όμως όταν νιώθουν την αδικία και ξεσπούν σε κλάματα στο τέλος του αγώνα είναι δύο καταστάσεις που δεν μπορείς εύκολα να τις ζυγίσεις.
3) Διαιτητές. Παρατηρήσαμε αρκετά λάθη κανόνων σε πολλούς αγώνες. Οι διαιτητές σφυρίζουν τα παιδιά ως ενήλικες κάτι που δεν έχει καμία απολύτως βάση.
4) Γονείς. Ατάκες τύπου " Θα σας βάλουμε 10 γκολ" , " τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα", " δεν έχετε ομάδα σας έχουμε ξανακερδίσει εύκολα" είναι ατάκες που πραγματικά ακούσαμε... Τι να σχολιάσεις.
5) Προφανώς και υπάρχουν και πολλά θετικά τα οποία όμως περισσεύουν όταν βλέπεις αυτές τις εικόνες και συμπεριφορές. Βλέπεις προπονητές να είναι εκεί δίπλα στα παιδιά, γονείς να παρηγορούν και διαιτητές να τονώνουν το ηθικό των ομάδων. Αυτόν τον αναπτυξιακό αθλητισμό θέλουμε και όχι όλα τα προηγούμενα.
Tα παιδιά είναι το μέλλον μην τα ωθείται στο να φύγουν στο σπίτι τους τόσο γρήγορα.
0 Σχόλια