Οι προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών είναι αυτοί που βάζουν το πρώτο και πολλές φορές καθοριστικότερο λιθαράκι, στο οικοδόμημα που λέγεται αθλητής. Είναι αυτοί που καλούνται όχι μόνο να βάλουν τις σωστές βάσεις αλλά να μεταδώσουν την αγάπη και τον ενθουσιασμό στους αθλητές για να συνεχίσουν να βρίσκονται στο χώρο του αθλητισμού.
Σε έρευνες που έχουν γίνει τα σημαντικότερα κίνητρα συμμετοχής των παιδιών στον αθλητισμό είναι τα εξής: 1. Η χαρά και η απόλαυση του παιχνιδιού 2. Η βελτίωση των επιδεξιοτητων και η εκμάθηση καινούργιων 3. Για την υγεία τούς 4. Για να κάνουν κάτι που είναι καλοί 5. Για την διασκέδαση και την ευχαρίστηση 6. Για την σωματική άσκηση 7. Για να γίνει μέλος μιας ομάδας 8. Για την πρόκληση του αγώνα 9. Για τη νίκη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν προπονητή σε αυτές τις ηλικίες να βλέπει τους αθλητές του χαμογελαστούς και ευτυχισμένους. Αντίστοιχα δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση όταν ένας αθλητής εγκαταλείπει το άθλημα. Μερικά παιδιά δοκιμάζουν αλλα αθλήματα ενώ άλλα σταματούν εντελώς τον αθλητισμό και τις περισσότερες φορές το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει ο προπονητής.
Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τα παιδιά να εγκαταλείψουν τη προσπάθεια; 1. Δεν διασκεδάζουν και δεν απολαμβάνουν τις προπονήσεις. 2. Δεν βρίσκουν φίλους να παίξουν ή δεν κάνουν καινούργιους φίλους στις προπονήσεις για διάφορους λόγους. 3. Η έλλειψη ευκαιριών να γίνουν δημιουργικά 4. Η έλλειψη ουσιαστικής κίνησης η άσκησης κατά τη διάρκεια της προπόνησης. 5. Η έλλειψη κινήτρων ( πολύ δύσκολο ή πολύ εύκολο ασκησιολογιο) 6. Αποτυχία βελτίωσης των δεξιοτήτων τους 7. Έλλειψη επιβράβευσης από το προπονητή 8. Δεν βιώνουν την επιτυχία ( χάνουν σε όλα τα ανταγωνιστικά παιχνίδια).
Φτάνει μια ματιά μόνο στη προπόνηση για να διαπιστώσετε εάν το παιδί απολαμβάνει το παιχνίδι ή όχι. Ποια είναι η δουλειά όμως ενός προπονητή Αναπτυξιακών ηλικιών; Πρώτο και σημαντικότερο η συνέπεια. Να έχει σχεδιάσει πριν έρθουν τα παιδιά την προπόνηση σε ένα ασφαλές και προστατευόμενο περιβάλλον. Να αποτελεί πρότυπο για τους αθλητές και να τους εμπνέει.
Οι προπονητικές του μονάδες να βασίζονται στη μέθοδο της προοδευτικότητας. Ο αθλητής να διασκεδάζει να περνάει καλά και παράλληλα να ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι. Το ασκησιολογιο του να είναι προσαρμοσμένο στην δυναμική των αθλητών που προπονεί ώστε να έχουν συμμετοχή όλοι οι αθλητές. Να υπάρχει ποικιλία στις ασκήσεις και να δίνει ερεθίσματα που βάζει τη φαντασία των παιδιών να δουλέψει.
Η θετική ανατροφοδότηση επίσης είναι σημαντική σε κάθε προπονητική μονάδα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι. Τα λάθη θα πρέπει να διορθώνονται με θετική ανατροφοδότηση και όχι με προσβλητικό τρόπο.
Αυτή θα πρέπει να είναι σύντομη, απλή και κατανοητή από τα παιδιά και επικεντρωμένη στο στόχο. Να δίνει τη δυνατότητα στους αθλητές να γίνουν δημιουργικοί. Με αυτό το τρόπο θα γίνουν και καλύτεροι. Το άθλημα θα πρέπει να είναι διασκεδαστικό και η προπόνηση απολαυστική. Να αποβάλλει το άγχος των αθλητών και να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό περιβάλλον μάθησης. Να έχει στο μυαλό του ότι κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμο μάθησης. Να δίνει απλόχερα στα παιδιά επιβράβευση και ενθάρρυνση.
Ένας προπονητής επηρεάζει τις ζωές των νεαρών αθλητών στον ίδιο βαθμό με κάθε καλό δάσκαλο. Τους προετοιμάζει για τις καριέρες που θα ακολουθήσουν,τους οπλίζει με τα εφόδια που απαιτούνται ώστε να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις αυτού του κόσμου. Το ποδόσφαιρο απλά αποτελεί το δικό μας μέσο εκπαίδευσης..
0 Σχόλια